Het was een gewone dag, zoals honderden andere.
De warme lucht van de supermarkt mengde zich met de geur van gebak, koffie en schoonmaakmiddel.
Mensen haastten zich; sommigen mopperden over de prijzen, anderen gaapten terwijl ze naar hun telefoon staarden.
De rij bij de kassa schoof langzaam op, met zachte gesprekken en het ritselen van tassen.
Zij stond helemaal achteraan. Jong, zwanger, met een ronde buik en een vermoeid gezicht.
Er glansde zweet op haar voorhoofd — van de hitte, of van de onrust.
Op de band lagen de gewoonste dingen: brood, melk, wat fruit en babysokjes.
De kassier scande de artikelen gedachteloos, tot er een zacht signaal klonk: betaling geweigerd.
— Probeert u het nog eens, — zei ze met trillende stem.
— Betaalfout, — antwoordde de kassier, naar het scherm kijkend.
— Misschien… gedeeltelijk? — voegde ze zacht toe, maar haar stem brak.
De rij achter haar verstomde.
Alleen iemand kuchte ongemakkelijk.
Ze opende haar portemonnee, telde kleingeld, en plotseling vulden tranen haar ogen.
— Sorry… ik… ik laat een deel wel hier, — zei ze, terwijl ze de appels en de sokjes weghaalde.
Haar handen trilden. Op haar gezicht — verwarring en schaamte.
De kassier, een jonge man van zo’n vijfentwintig, verstijfde even.
Hij keek naar haar, toen naar de artikelen, toen weer naar het scherm.
En hij zei zacht:
— Een momentje.
Hij opende zijn portemonnee, haalde een biljet eruit en hield, zonder naar de rij te kijken, zijn kaart tegen de betaalterminal.
— Alles is betaald, — zei hij, alsof er niets bijzonders was gebeurd.
Ze keek op, haar lippen trilden.
— Waarom heeft u dat gedaan? — fluisterde ze.
Hij glimlachte.
— Mijn moeder zei altijd: als je kunt helpen — help, wacht niet op dank.
Ze zweeg.
Tranen rolden over haar wangen, maar het was geen pijn of schaamte — alleen stille dankbaarheid.
De rij bleef nog steeds zwijgen.
Iemand wendde zijn blik af, iemand anders glimlachte.
En de jongen scande weer verder, alsof er niets was gebeurd.
Maar de lucht in de winkel was anders geworden.
Warm, levend.
Alsof iemand het licht had aangezet — geen elektrisch licht, maar menselijk.
