Hij had maar één droom — naar huis terugkeren en zijn gezin weer in zijn armen sluiten. Al die jaren van dienst hield hij vol dankzij juist die gedachte. En eindelijk kwam de dag waarop de trein hem terug zou brengen. Het leek alsof de hele wereld even stilstond in afwachting van die ontmoeting.
Drie lange jaren leefde hij ver weg van zijn dierbaren. Toen hij vertrok, was zijn dochtertje pas twee jaar oud. Ze kon nog maar een paar woorden zeggen en begreep niet waarom haar vader moest weggaan. Elke dag dacht de soldaat aan haar — hoe ze groeide, hoe haar stem nu klonk, welke nieuwe woorden ze al kende. In de kazerne hingen haar foto’s boven zijn bed — ze waren zijn enige troost in moeilijke dagen.
In momenten van wanhoop schreef hij lange brieven aan zijn vrouw, waarin hij altijd dezelfde zin herhaalde: “Zeg tegen onze dochter dat ik van haar hou. En zeg haar dat ik zeker terugkom.” Zijn kameraden plaagden hem er soms mee, maar hij nam het niet kwalijk. Er bestond voor hem geen grotere droom dan weer het woord “papa” uit de mond van zijn kind te horen.
Wanneer men hem vroeg naar zijn diepste wens, sprak hij niet over onderscheidingen, geld of een rustig leven. Hij zei eenvoudig: “Ik wil naar huis terugkeren en horen hoe mijn dochter mij papa noemt.” Sommigen twijfelden eraan. Het kind groeide immers zonder hem op, kende alleen de stem van haar moeder en foto’s. Vrienden waarschuwden: “Verwacht niet dat ze je meteen herkent.” Maar diep vanbinnen geloofde hij dat het hart van een kind meer onthoudt dan volwassenen denken.
En toen kwam het moment van de waarheid. Het perron gonste van de mensen die hun geliefden begroetten; sommigen lachten, anderen huilden, bloemen en spandoeken met “Welkom thuis!” vulden de lucht. Zijn vrouw stond iets verderop, hand in hand met een meisje in een felgekleurd jurkje. Toen de trein stopte en hij de grond raakte, bonsde zijn hart zo hard dat het hele station het leek te horen.
Zijn dochter stond eerst stil, alsof ze haar ogen niet kon geloven. Maar toen brak ze los en rende recht op hem af. Hij zakte op zijn knieën, spreidde zijn armen en fluisterde nauwelijks hoorbaar: “Mijn meisje…” Ze sprong hem om de hals en in dat moment vulde zijn stilte zich met luid kloppend geluk.
— Papa! — riep ze luid.
Die woorden raakten hem harder dan welk schot dan ook. Zijn ogen vulden zich met tranen terwijl hij haar stevig tegen zich aandrukte. Maar het ontroerendste kwam toen ze, met haar armen om zijn nek, fluisterde — bijna onhoorbaar, maar hij hoorde elke letter:
— “Papa, ik wist dat je terug zou komen. Ik heb elke dag op je gewacht.”
De sterke man, die drie jaar lang zijn emoties had verborgen, kon zich niet meer inhouden. Hij huilde, zonder zich om iemand heen te schamen. Zijn vrouw kwam dichterbij en barstte ook in tranen uit. Mensen op het perron bleven staan en keken toe — velen veegden zelf hun ogen af.
Op dat moment verdwenen al zijn angsten, pijn en jaren van scheiding. Hij begreep: geen enkele beproeving kan de ware band tussen vader en dochter breken. En juist die woorden van zijn kleine meisje maakten zijn terugkeer tot het belangrijkste moment van zijn leven.
