“Serieus? Laat je ze hier zitten?” mopperde miljonair Louis Newman toen Debbie Brown met haar drie kinderen aan boord van het vliegtuig stapte. Hij was duidelijk geïrriteerd, gebaarde naar de familie en blafte naar de stewardess: “Juffrouw, kunt u hier niets aan doen?”
“Het spijt me, meneer,” antwoordde de stewardess terwijl ze Louis de tickets liet zien. “Mevrouw Brown en haar kinderen zijn toegewezen aan deze stoelen. U moet meewerken.”
Louis rolde met zijn ogen en klaagde: “Ik heb een belangrijke vergadering met internationale klanten. Die kinderen gaan lawaai maken!”
Debbie merkte zijn irritatie en bood aan van stoel te wisselen, maar de stewardess hield voet bij stuk. “U heeft voor deze stoelen betaald, mevrouw. U heeft absoluut het recht om hier te blijven.”
Niet onder de indruk zette Louis zijn AirPods op, duidelijk geïrriteerd. Ondanks de opwinding van haar kinderen slaagde Debbie erin om ze braaf te houden. Toen Louis klaar was met zijn zakelijke gesprek, begon hij met tegenzin een praatje.
“Ik leid een groot kledingbedrijf in New York. Ik heb net een grote deal gesloten,” zei hij met een zelfvoldane grijns.
“Dat is geweldig,” antwoordde Debbie. “Ik heb een kleine boetiek in Texas.”
Louis kon het niet laten om de spot met haar te drijven. “Een boetiek? Echt waar? Ik werk met topontwerpers. Iemand als jij zou dat niet snappen.”
Debbie bleef kalm en voegde eraan toe: “Eigenlijk zit mijn man ook op deze vlucht.”
Voordat Louis kon reageren, klonk de stem van de piloot over de intercom: “Ik wil mijn vrouw Debbie Brown, die vandaag met ons vliegt, speciaal bedanken. Debbie, ik kan niet uitdrukken hoeveel je liefde en steun voor me betekenen.”
Louis was sprakeloos toen de piloot, Tyler Brown, de cockpit uitliep en Debbie tijdens de vlucht ten huwelijk vroeg.
Debbie draaide zich om naar Louis en zei: “Je zult nooit begrijpen hoe fijn het is om omringd te zijn door liefde, iets wat veel waardevoller is dan geld. Mijn man en ik leiden dan wel een eenvoudig leven, maar we koesteren het diep.”