Het was middag.
Het schoolstadion pulseerde van geluiden: gefluit, de klap van de bal, kreten van leerlingen, de geur van opgewarmd asfalt en vers gras.
De zomer liep op zijn einde, maar de zon scheen nog fel in de ogen en weerkaatste op het metalen hekwerk.
Op het veld stond klas 8B.
De gymleraar — lang, luidruchtig, met het eeuwige fluitje op zijn borst — zette de leerlingen in rijen.
— Snel in een kring! — riep hij. — We testen de snelheid voor de wedstrijden!
De kinderen lachten; iemand klopte een vriend op de schouder, iemand rolde de bal.
Iedereen — behalve één.
Leon.
Stil, met zijn trainingsjack netjes dichtgeritst, in sportschoenen die donker waren geworden van leeftijd.
Hij probeerde niet op te vallen, maar viel altijd op.
Zijn bewegingen waren langzamer, zijn pas behoedzamer, zijn ademhaling onregelmatig.
Maar hij deed zijn best.
Elke keer weer.
— Leon, sneller! — riep de leraar, terwijl de jongen nog maar net naar zijn lijn toe rende.
Leon zette aan, maar struikelde.
Hij viel, ving zichzelf met zijn handpalmen op, stond op en klopte het stof af.
Een seconde lang werd het stil.
Toen grinnikte iemand achteraan.
— Voorzichtig, kampioen! — klonk het spottend.
De leraar persde zijn lippen samen.
— Als je niet kunt zoals de rest, ga dan in de schaduw zitten. Leid de anderen niet af.
De woorden werden bijna onverschillig uitgesproken. Maar ze sloegen in als een schot.
Hij protesteerde niet.
Hij liep weg en ging aan de rand van het veld zitten, daar waar het gras overgaat in stof en het altijd stiller is.
De zon brandde in zijn rug, zijn rugzak lag naast hem, en om hem heen klonken vreemde stemmen — gelijkmatig, luid, snel.
Hij keek hoe de anderen rondjes renden.
De leraar floot opnieuw.
De bal rolde naar hem toe. Hij wilde hem terugspelen — maar was te laat. De leraar pakte hem eerder op.
— Blijven zitten, — zei hij kort. — Niet storen.
Leon knikte.
Hij hief zijn hoofd naar de hemel.
Oogverblindend blauw. Zonder wolken.
De lucht trilde, en het leek alsof zelfs de tijd stil stond.
En toen — veranderde er iets.
Eén jongen minderde vaart.
Toen een tweede.
Een derde stopte helemaal.
De leraar floot.
— Ik zei: rennen!
Maar niemand rende.
Eerst stonden ze alleen maar. Toen liep iemand naar de zijlijn. Daarna nog iemand.
De stilte spreidde zich uit als een golf.
De leraar deed een stap naar voren en verstijfde.
Hij keek toe hoe zijn klas, één voor één, uit de kring stapte en naar Leon liep.
Stilte.
Zon.
Wind.
Hij liet zijn fluitje zakken.
En voor het eerst wist hij niet wat hij moest zeggen.
De volgende ochtend werd de school verwelkomd door stilte.
Het stadion was leeg, het gras glinsterde van de dauw.
De kinderen kwamen eerder dan iedereen.
De leraar — ook.
Maar Leon kwam niet.
Het bankje waarop hij gisteren had gezeten, stond leeg.
Niemand begon met de warming-up. Niemand raakte de bal aan.
De leraar stond bij het hek en staarde naar de horizon, waar de zon langzaam opkwam.
Het leek hem alsof hij elk moment stappen zou horen.
Langzame, stille, maar zekere.
En de hele klas, met ingehouden adem, wachtte op hetzelfde.
