De ochtend was helder en warm — zo’n dag waarop zelfs stilte anders klinkt. De lucht rook naar gras en vers brood van de bakker op de hoek.
De jongen liep langzaam, zijn stappen telden de vertrouwde oneffenheden van het trottoir. In zijn hand hield hij een dunne lijn, aan de andere kant — een jonge labrador genaamd Licht.
Licht was speels, vriendelijk en een beetje onhandig. Hij snuffelde aan elke struik, reikte naar elke voorbijganger, en de jongen lachte — voor het eerst in lange tijd. Ze waren nog maar drie weken samen, maar hun ademhaling ging al in hetzelfde ritme.
Elke ochtend liepen ze hetzelfde pad: huis, park, bankje bij de fontein, dan terug. De mensen waren aan hen gewend — aan de jongen met zijn stok en de gouden hond die alles leek te begrijpen zonder woorden.
Maar op een ochtend stopte Licht plotseling. De jongen voelde het — de lijn spande zacht maar vastberaden.
— Wat is er, vriend? — fluisterde hij.
De hond antwoordde niet, maar zette een stap opzij.
Nog één.
En nog één.
Niet naar het park. Niet de gewone route. Naar een plek waar de jongen nog nooit was geweest.
Hij wilde stoppen, maar iets in het gedrag van Licht zei hem dat hij kon vertrouwen. De hond liep vastberaden verder, alsof hij precies wist waarheen. De jongen voelde de wind, de geuren — vochtige aarde, seringen, iets ouds en vergeten. De stappen klonken eerst op steen, daarna op grind, en tenslotte op zacht gras.
Licht trok hem verder. De jongen riep hem — één keer, nog een keer. Geen antwoord, alleen het rustige ademhalen naast hem.
Toen bleef de hond staan. De jongen stopte ook. Rondom — stilte. Alleen de wind en vogels.
Hij strekte zijn hand uit — en raakte iets kouds, ruws. Steen. Toen nog een.
Tastend voelde hij de vorm — een klein gedenkkruis, overgroeid met gras.
Hij knielde, betastte de aarde. Zijn vingers raakten een metalen plaatje. Daarop — een naam.
Die van zijn vader.
De jongen wist niet dat hier een monument stond. Niemand had hem ooit verteld waar precies.
Licht ging zachtjes naast hem liggen, legde zijn kop op de knieën van de jongen. En op dat moment werd duidelijk: hij was niet zomaar een hond.
Hij had hem gebracht naar de plek waar hij ooit moest komen.
De zon brak door de bladeren en raakte hen met zacht licht. De jongen huilde niet.
Hij zat stil, luisterde naar de wind — en voelde de ademhaling naast zich.
Alsof iemand hem eindelijk weer naar huis had geleid.
