“Ze noemden hem een domme hond, maar toen werd hij een legende.” 🎭📚 Voordat Happy Days Henry Winkler beroemd maakte, worstelde hij met dyslexie, mislukkingen en afwijzingen door 26 universiteiten. Zijn verhaal bewijst dat succes niet om cijfers gaat, maar om doorzettingsvermogen. Lees het volledige verhaal en zeldzame details in het onderstaande artikel 👇
Iedereen heeft wel eens gehoord van deze Amerikaanse ster. Als acteur, producent, regisseur en auteur verwierf hij grote bekendheid door zijn rol in de sitcom Happy Days. Winkler werd een vooraanstaand figuur op het toneel en op het witte doek en ontving talrijke onderscheidingen. Kort na zijn studie aan het Emerson College en de Yale School of Drama kreeg hij een kleine rol in “The Mary Tyler Moore Show”. Maar pas met “Happy Days” brak hij echt door.
Slechts weinigen weten veel over zijn moeilijke verleden. Hij worstelde met dyslexie en had het moeilijk op school. Hij had een gecompliceerde relatie met zijn vader, die wilde dat hij in zijn voetsporen trad en het familiebedrijf voortzette. Toen Winkler besloot zich op het acteren te richten, raakte zijn vader gefrustreerd. Iedereen noemde hem een domme hond en had geen idee wat voor superster hij zou worden. Dit kwam vooral door zijn slechte cijfers. De toekomstige legende werd vaak gestraft omdat hij niet uitblonk op school.
Bovendien mocht hij niet eens naar het eindexamen omdat hij tijdens de zomerschool voor de vierde keer meetkunde moest overdoen. Interessant genoeg werd hij maar bij twee hogescholen aangenomen, nadat hij zich bij 28 had aangemeld. Hij had een plan om kinderpsycholoog te worden als hij geen acteur zou worden. Hij speelde in de films “Heroes”, “Night Shift” en ‘Scream’, die hem tot een opvallende figuur maakten. Winkler schreef ook drie memoires. Zijn boek “Hank Zipzer” maakte hem nog populairder en leverde hem veel lof op.
Hij is een uitstekend voorbeeld van hoe iemand zich kan ontwikkelen van een verwaarloosd kind met dyslexie tot een wereldberoemde ster die een grote inspiratiebron is.
Wat valt er nog te zeggen?
