De regen viel met bakken uit de hemel. Het geluid van de druppels mengde zich met zijn geschreeuw. Alex stond in de deuropening, zijn gezicht rood van woede, zijn vuisten gebald.
— Klaar, Lena! Wegwezen! Ik ben dat gezeur zat, dat eeuwige gejammer!
Zij stond bij de drempel, haar zoon tegen zich aangedrukt. Een dunne jas, nat haar, lege ogen.
— Alex, alsjeblieft… hij is nog maar een kind, — zei ze zacht. — Het is koud…
— Kan me niets schelen! — snauwde hij. — Ga naar je ouders of verdwijn in de regen. Als jullie maar weg zijn!
Hij gooide de deur dicht. Buiten bleven zij achter — een vrouw met een kind en een doorweekte koffer. De jongen huilde, Lena streek over zijn haar en fluisterde:
— Alles komt goed, lieverd. We redden het.
Ze sliepen bij een buurvrouw, daarna bij een vriendin. De volgende dag ging Lena de stad in, op zoek naar werk en onderdak. Een voorbijganger maakte een foto van haar — een jonge moeder, in de regen, met haar kind op de arm, lopend langs de weg. De foto verscheen op sociale media met het onderschrift: “Soms ligt de kracht van een vrouw niet in blijven, maar in weggaan.”
De post ging viraal. Mensen zochten haar, boden hulp, voedsel en onderdak aan. Iemand herkende haar — het was Lena.
Een dag later werd Alex wakker van de telefoon die maar bleef rinkelen. Vrienden, collega’s, kennissen — allemaal vroegen ze:
— Is dat jouw vrouw op die foto?
Hij opende de link. Op het scherm: Lena met hun zoon, nat, maar trots en onverzettelijk. Achter haar de regen, voor haar de lege weg. Onder de foto honderden reacties: “Zo breekbaar, maar zo sterk.” — “Laat hem nu maar zien wat hij verloren heeft.”
Alex bleef kijken. Al zijn woede, zijn geschreeuw, zijn trots leken ineens zinloos. Hij herinnerde zich hoe ze altijd zweeg als hij schold, hoe ze hun kind toedekte en deed alsof niets gebeurde.
Hij sloot de laptop, maar haar beeld bleef. Zij stond daar nu alleen — maar sterker dan ooit.
De volgende dag ging hij naar haar vriendin, hopend haar te spreken. Niemand deed open. Alleen de buurvrouw zei:
— Te laat, jongen. Ze is vertrokken. En volgens mij — voorgoed.
Alex stond in dezelfde regen waaronder hij haar had weggejaagd. En voor het eerst voelde hij kou niet op zijn huid, maar diep in zijn hart.
