“We dachten al dat we te laat waren”: het verhaal van de redding van de beer die 80 kilometer liep met een pot op zijn hoofd
Het verhaal begon midden juli. Het was heet, de lucht trilde boven de dennen, en ergens tussen de dorpen Lesnoj en Severny ontdekten lokale jagers vreemde sporen — diepe afdrukken van poten, alsof het dier wankelend liep, in zigzag. Enkele kilometers verder vonden ze krassen in het zand en sporen van bloed. Toen wist nog niemand dat dit het begin was van een van de moeilijkste reddingsacties in jaren.
Een paar dagen later verscheen er een video in een lokale groep. Op de beelden van een bewakingscamera bij een datsja liep een beer langs de weg naar de rivier. Op zijn hoofd glinsterde iets — een metalen pot of een emmer. Hij struikelde, botste tegen een hek en viel op een gegeven moment neer. Mensen die de video zagen, geloofden het eerst niet: “nep”, “in scène gezet”, schreven ze in de reacties. Maar jagers bevestigden: de sporen waren echt.
Toen vrijwilligers van het lokale dierenhulpcentrum arriveerden, waren de sporen bijna verdwenen — regen had ze weggespoeld. Alleen afdrukken in de modder en een paar plukken bruine vacht bleven over. Ze besloten een drone met warmtecamera in te zetten. Op de derde dag zagen ze hem: een grote donkere gestalte liep langs de rivier, heen en weer als een blinde.
“Hij zag helemaal niets,” herinnert vrijwilliger Andrej zich. “De pot was van metaal, met scherpe randen. We begrepen dat hij in zijn huid was gegroeid. Als we hem die dag niet hadden gevonden — was hij gestikt.”
Het duurde bijna acht uur om dichtbij te komen. De beer was uitgeput, wankelde, viel in struiken, maar viel niemand aan. Toen ze hem eindelijk konden verdoven en de pot verwijderden, werd duidelijk wat hij had doorgemaakt. Binnenin zaten haren en bloedsporen, zijn snuit was verwond, zijn ogen ontstoken. Hij had ongeveer 80 kilometer afgelegd, zonder te zien, geleid enkel door de geur van water en instinct.
Toen de pot werd verwijderd, hield iedereen de adem in. De beer haalde diep adem, alsof hij voor het eerst in lange tijd weer lucht voelde. En daarna, toen het verdovingsmiddel uitgewerkt was, stond hij op, keek naar de mensen — en liep weg. Langzaam, maar vastberaden, richting het woud. Niemand hield hem tegen.
Een paar dagen later keerden de vrijwilligers terug naar de plek. Daar, waar hij had gelegen, waren nog de sporen van zijn poten en touwen te zien. Aan een boom hangt nu een bordje: “Hij heeft het overleefd.” En in het kantoor van de redders, op een plank bij het raam, staat diezelfde pot — verroest, vervormd, met krassen van klauwen. Eronder ligt een briefje: “Om te herinneren dat kracht niet alleen in tanden en klauwen zit. Soms zit kracht in geduld en hoop.”
Het verhaal verspreidde zich op sociale media, maar voor degenen die erbij waren, was het meer dan dat. Het is een herinnering aan hoe ver een levend wezen kan gaan om te overleven. En dat zelfs de donkerste verhalen soms eindigen met één ademhaling — vrij, zuiver en levend.
