Voor alle gasten was het een perfecte dag. Een witte boog bedekt met rozen, muziek, zonlicht dat glinsterde in de champagneglazen — alles leek foutloos. Emma en Daniel hadden bijna een jaar aan hun huwelijk gewerkt, elke detail zorgvuldig uitgekozen: van de bloemen op de tafels tot de inscriptie op de taart. Maar op het moment dat de priester zei: “Wissel de ringen uit,” gebeurde iets wat niemand had kunnen voorzien.
Toen de bruidegom zijn hand uitstak om de ring aan Emma’s vinger te schuiven, verstijfde ze plotseling. Voor een seconde werd alles stil. Ze keek naar de ring, en in haar ogen verscheen verwarring — gevolgd door onrust. Het was een andere ring. Niet degene die ze samen enkele weken eerder hadden uitgezocht. Hun ringen waren identiek — met een gravure aan de binnenkant waarop hun namen en trouwdatum stonden. Maar deze ring was iets breder, zonder inscriptie, en glom als nieuw.
“Dat is niet de juiste ring,” fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. De gasten keken elkaar aan. De bruidegom werd bleek, alsof hij betrapt was op iets. Hij probeerde te glimlachen en zei dat de juwelier het misschien verwisseld had. Maar Emma had iets gezien wat niemand anders zag — binnenin de ring stond de naam van een andere vrouw.
Ze trok de ring van zijn vinger en liet het iedereen zien: aan de binnenkant stond gegraveerd — “To Anna, forever”.
De stilte leek eeuwig te duren. Iemand kuchte ongemakkelijk, iemand anders keek weg. Daniel probeerde zich uit te leggen, zei dat het een oude ring was, per ongeluk meegenomen uit het verleden, dat het allemaal niet was wat het leek. Maar Emma stond al apart, met trillende handen en een blik vol pijn.
De bruiloft vond nooit plaats. En de ring met de vreemde naam werd daarna lang besproken — want niemand begreep waarom de bruidegom juist die had meegenomen.
