De winkel gonste als een bijenkorf.
Zaterdagochtend — volle schappen, winkelwagentjes botsen tegen elkaar, de geur van vers brood en koffie vermengt zich met kindergelach.
De rij bij de kassa was lang; mensen keken op hun horloge of praatten gehaast aan de telefoon.
Tussen hen stond Sofia — een jonge, zwangere vrouw.
Een eenvoudige grijze jas, haar haar opgestoken, haar gezicht vermoeid maar vriendelijk.
In haar hand een boodschappenlijstje; af en toe legde ze beschermend een hand op haar buik.
Ze kocht niet veel: yoghurt, brood, appels en een kleine knuffelbeer — voor de baby.
Achter haar in de rij stond Clara — zelfverzekerd, luid, in een dure jas.
Ze bladerde verveeld door haar telefoon, tot ze plotseling zag hoe Sofia een pak servetten in haar jaszak stopte.
‘Ongelooflijk!’ riep Clara luid genoeg voor iedereen. ‘Zwangere vrouw of niet, ze steelt!’
Het rumoer in de winkel verstomde.
Mensen draaiden zich om.
Sofia keek op, verward.
‘Pardon?’ vroeg ze zacht.
‘Ik zag het met mijn eigen ogen,’ zei Clara scherp. ‘U stopte iets in uw zak. Geen schaamte?’
Sofia werd bleek.
‘Ik hield de servetten alleen even vast… mijn mandje gleed weg.’
‘Natuurlijk,’ onderbrak Clara haar. ‘Dat zeggen ze allemaal.’
Het publiek fluisterde. Iemand filmde met zijn telefoon.
De zwangere vrouw stond midden in het gangpad, met rode ogen, en wist niet meer waar ze moest kijken.
Clara riep nog harder:
‘Haal de manager erbij! Laat haar controleren!’
Uit een zijdeur kwam de filiaalmanager — een lange man van middelbare leeftijd, met een badge waarop stond Mark.
Hij sprak kalm:
‘Wat is hier aan de hand, mevrouw?’
Clara wees naar Sofia.
‘Die vrouw! Ze heeft iets gestolen!’
Mark keek Sofia aan en zei vriendelijk:
‘Blijf rustig, mevrouw. We bekijken het samen.’
Met trillende handen draaide Sofia haar zakken binnenstebuiten — servetten, kassabon, boodschappenlijstje.
Verder niets.
Een kuch in de menigte. Een zacht gelach.
Clara verbleekte.
‘Ik… ik moet me vergist hebben…’
Maar Mark liet haar niet weglopen.
‘Vergist? U heeft publiekelijk een zwangere vrouw beschuldigd. Alles staat op camera.’
Hij knikte naar de beveiliging.
‘We zullen een rapport opstellen voor valse beschuldiging.’
Nu begon de menigte te fluisteren — over Clara.
‘Wat een schande,’ zei iemand. Anderen filmden.
Sofia stond daar nog steeds, overdonderd, maar zichtbaar opgelucht.
Mark legde een hand op haar schouder.
‘Het is goed zo. U hebt niets verkeerd gedaan. Kom, ik help u met de boodschappen.’
Ze glimlachte — voor het eerst die dag.
Clara bleef bij de kassa staan, met neergeslagen ogen.
En nu keek niemand meer naar de zwangere vrouw.
Iedereen keek naar degene die probeerde te vernederen — en zichzelf vernederde.
