De expeditie begon zoals altijd. Een team van vier geologen werkte aan de kust van Antarctica, niet ver van het oude station “Vostok-3”. Ze boorden in het ijs, verzamelden monsters en onderzochten lagen op zeldzame metalen. Min veertig graden, de wind sneed in hun gezichten — alles zoals gewoonlijk.
Op de derde dag bleef één van de boren plotseling steken. Het leek alsof hij niet tegen steen, maar tegen iets glads aanzat. Toen ze de boor eruit trokken, zag men sporen van metaalglans.
— Dit is geen rots, — zei de ingenieur zacht terwijl hij naar het radarscherm keek. — Onder het ijs ligt een vlak oppervlak. Alsof het een plaat is.
Ze besloten de plek voorzichtig schoon te maken. Na enkele uren kwam onder de eeuwenoude ijslaag een glad, grijs-groen oppervlak tevoorschijn, met perfect rechte randen.
Eerst dachten ze dat het misschien een deel van een oud station was, bedolven onder sneeuwstormen door de jaren heen. Maar toen ze de exacte coördinaten controleerden, ontdekten ze dat het station twintig kilometer verder lag.
De plaat was vreemd: geen bouten, geen lassen, geen sporen van roest. Ze voelde ijskoud aan, zelfs door handschoenen heen. Aan één rand waren lijnen gegraveerd, alsof het markeringen waren — maar de symbolen leken op geen enkel bekend alfabet.
Een fragment werd naar het laboratorium van station “Mirny” gestuurd. Enkele dagen later kwamen de eerste resultaten.
De legering waaruit de plaat was gemaakt, kwam niet overeen met enig bekend industrieel metaal. Ze bevatte titanium, aluminium en zeldzame elementen die niet onder normale smelttemperaturen konden worden gecombineerd.
Maar de grootste sensatie kwam later.
Uit koolstofdatering bleek dat het ijs rond de plaat 120.000 jaar ouder was.
Dat betekende dat het object onder het ijs terecht was gekomen lang voordat er ooit mensen op dit continent waren.
Men probeerde de vondst geheim te houden. In het officiële rapport stond slechts: “Ongeïdentificeerd metalen fragment. Verdere studie vereist.”
Maar één van de teamleden, de jonge geoloog Klimov, vertelde later aan een journalist:
“Toen we terugkeerden naar de basis, kwamen er twee dagen later militairen aan. Ze laadden de kist met de plaat in een transportvliegtuig en vertelden niemand waarheen ze het brachten.”
Daarna werd het object nooit meer genoemd.
Pas maanden later verscheen op satellietbeelden van het gebied een vreemd detail: een enorme rechthoekige vorm in de sneeuw.
Perfect recht. Te perfect om natuurlijk te zijn.
