Het was een bruiloft waar iedereen over fluisterde.
Hij — 89 jaar oud, een oudere man met een zachte glimlach en een trage stap.
Zij — 18, de dochter van zijn oude vriend Viktor.
Diezelfde Viktor, met wie hij ooit onafscheidelijk was — ze hadden samen gevochten, een huis gebouwd, kinderen grootgebracht.
Na Viktors dood bezocht de man vaak de familie van zijn vriend — hij hielp, bracht eten, betaalde voor het onderwijs van het meisje.
Iedereen dacht dat het uit goedheid was.
Totdat ze op een dag hoorden dat hij haar ten huwelijk had gevraagd.
Toen het nieuws zich verspreidde, geloofde niemand het.
Maar hij stond erop.
“Ik wil alleen dat ze nooit alleen blijft,” zei hij tegen iedereen.
De trouwdag was heet.
Op het plein voor het gemeentehuis verzamelden zich fotografen, verslaggevers, nieuwsgierigen.
Het meisje stond in een witte jurk, bewegingloos, en hij hield haar hand vast, leunend op zijn wandelstok.
Toen de ceremonie begon, wachtte iedereen erop dat ze zou gaan huilen of weigeren.
Maar ze zei “Ja.”
Haar stem was zacht, bijna onhoorbaar.
Tijdens het huwelijksfeest vroeg de man om de microfoon.
De gasten zwegen.
Hij keek naar iedereen, toen naar haar — en zei:
— “Ik heb haar vader beloofd dat ze nooit alleen zou zijn.
En ik heb mijn belofte gehouden.
Maar nu ga ik.”
Iedereen keek elkaar aan.
Hij glimlachte, legde zijn hand op haar schouder en zei rustig:
— “Mijn cadeau aan jou is vrijheid.
Je bent nu volwassen.
En alles wat ik deed, was zodat jij je leven kon beginnen — niet als iemands last, maar als jezelf.”
Een paar dagen later stierf hij in zijn slaap.
Hij liet geen testament achter, alleen een brief met één zin:
“Liefde is geen bezit, maar bescherming.”
Ze huilde lang.
En daarna ging ze studeren aan de universiteit, waar men nog een jaar sprak over haar “schandalige” huwelijk.
