’s Avonds werd een bewusteloze man naar het ziekenhuis gebracht. Zijn toestand was ernstig: artsen haastten zich om hem aan de apparaten te koppelen, dienden medicijnen toe en controleerden zijn waarden. In de gang heerste drukte, en op de brancard zag de man eruit alsof zijn leven aan een zijden draadje hing.
Maar samen met hem stormde er een enorme hond de spoedeisende hulp binnen. De verpleegkundigen dachten eerst dat hij per ongeluk was binnengelaten, maar al snel werd duidelijk: het dier wilde met opzet niet weggaan. De hond ging in de deuropening staan, gromde naar de verplegers en leek iedereen bij het bed te willen weghouden.
De artsen riepen verontwaardigd: “Haal die hond weg, hij stoort ons werk!” Maar dat bleek bijna onmogelijk. Hij plantte zijn poten stevig op de grond, rukte zich los en probeerde telkens weer naar zijn baas te komen. Zijn trouw leek geen grenzen te kennen.
Toch merkten ze al snel iets vreemds op. De hond keek bijna niet naar zijn eigenaar. In plaats daarvan waren zijn ogen gericht op een ander bed — in de hoek van de kamer, waar een oudere man lag.
De verpleegkundigen keken elkaar aan. “Misschien is hij gewoon nerveus?” — suggereerde iemand. Anderen schudden hun hoofd: “Nee… het is alsof hij iets voelt…”
De hond ademde zwaar, krabde met zijn poten over de vloer en leek elk moment op het andere bed te willen springen, maar men hield hem tegen. De spanning in de kamer steeg met elke seconde. Niemand begreep waarom het dier zich zo vreemd gedroeg.
En toen — doorbrak een scherp alarmsignaal de stilte. Het apparaat waaraan de oudere patiënt was aangesloten, begon luid te piepen. De verpleegkundigen renden naar hem toe, artsen grepen naar hun apparatuur.
Alles gebeurde precies op dat moment — toen de hond zich opnieuw losrukte en naar voren sprong…
