Aleksej werkte al meer dan twintig jaar als postbode.
Elke dag legde hij tientallen kilometers af, met brieven en pakketten in de hand.
Op zijn route was een oude binnenplaats waar een zwerfhond woonde — een grote hond met trieste ogen en een versleten vacht.
In het begin zag Aleksej hem alleen van een afstand.
Later begon hij stukjes brood mee te nemen, wat worst, soms zelfs een stukje gebraden vlees van thuis.
De hond at altijd stil, kwispelde dankbaar, maar liet hem niet dichterbij komen. Zo ging het wekenlang.
Op een dag, toen Aleksej zijn vaste route liep, was de hond er niet.
Hij bleef even staan — alsof er iets ontbrak.
Plots hoorde hij een zacht gejank van achter de hoek.
De hond stond aan het einde van de steeg en keek recht naar hem.
Aleksej kwam dichterbij, maar het dier draaide zich om en begon vooruit te rennen, steeds achteromkijkend — alsof het hem ergens heen wilde leiden.
Verward volgde Aleksej.
De hond leidde hem steeds verder — door binnenplaatsen, langs een modderig pad, tot bij een oud, verlaten huis achter het park.
Daar, achter een half ingestorte omheining, bleef de hond staan en begon te blaffen.
Aleksej hoorde een zwak kindergehuil.
Hij rende in de richting van het geluid — en zag in een oud schuurtje, onder een stapel planken, een jongetje van een jaar of zes.
Bang, maar levend.
Later bleek: het kind was al twee dagen vermist.
De hond had hem eerder gevonden en was niet van zijn zijde geweken, tot hij hulp had gehaald.
Toen alles voorbij was, kon Aleksej niet zomaar vertrekken.
Hij nam de hond mee naar huis en gaf hem een naam — Rex.
Sindsdien lopen ze samen: de postbode en zijn trouwe vriend, die ooit alleen op een stukje brood wachtte, maar uiteindelijk een leven redde.
Het verhaal verspreidde zich snel op internet.
Mensen schreven dat zulke daden eraan herinneren:
goedheid die uit het hart komt, keert altijd terug.
