Bij de familie Miller woonde een herdershond genaamd Rocky — groot, slim en door de kinderen beschouwd als hun beste vriend. Gewoonlijk bracht hij stokken, oude speelgoedjes of kranten mee die buren vergaten. Maar op een ochtend verscheen Rocky op de veranda met een brief in zijn bek.
Op het gevouwen papier, met scheve letters, stond:
“Ik houd jullie in de gaten.”
Eerst dacht meneer Miller dat het een domme grap van tieners was.
Maar de volgende dag kwam Rocky opnieuw terug met een papiertje.
Ditmaal stond er: “Jullie zijn niet veilig.”
Elke dag bracht de hond nieuwe briefjes.
De bedreigingen werden steeds angstaanjagender:
“Mijn tijd komt binnenkort.”, “Ik ben dichtbij.”
De angst in het gezin groeide. De kinderen durfden niet meer te slapen, mevrouw Miller controleerde ’s nachts de sloten, en haar man werd steeds bozer, ervan overtuigd dat boze buren hierachter zaten.
Om de waarheid te ontdekken besloten ze Rocky te volgen.
’s Avonds rende de hond de tuin in en kwam na een paar minuten terug met een nieuw briefje.
Daarop stond: “MORGEN NACHT.”
Die hele nacht deed niemand een oog dicht.
Maar er gebeurde niets.
’s Ochtends lag er weer een papier op de veranda, met een vuile voetafdruk en de woorden:
“Vandaag kom ik dichterbij.”
Dat was de druppel.
Meneer Miller installeerde een camera bij het hek.
En al de volgende dag werd het mysterie opgelost.
Op de opname was duidelijk te zien dat de brieven niet “vanzelf” verschenen.
Ze werden daar neergelegd door de gepensioneerde buurman, meneer Hanson, die aan de overkant woonde.
Hij stopte de briefjes van tevoren in een oude doos bij het hek en strooide er iets lekkers overheen, zodat Rocky ze zelf naar huis bracht.
Toen men hem vroeg waarom, antwoordde hij zachtjes:
— Ik wilde dat jullie zouden voelen wat het is om in angst te leven. Jullie maken ’s nachts lawaai, lachen, geven feestjes — ik heb maandenlang geen oog dichtgedaan.
De Millers waren geschokt. Ze hadden nooit gedacht dat de vriendelijke oude man de bron van hun grootste angst zou zijn.
