Een hete zomerochtend bedekte de stad. De bus kroop langzaam door de straten, de lucht was dik en benauwd, en de zon vulde het interieur met gouden licht. De ramen stonden op een kier, maar de hete wind maakte het alleen warmer.
Mensen zwegen en wachtten op hun halte. Sommigen bladerden zenuwachtig op hun telefoon, anderen dommelden in of waaierden zichzelf koelte toe met een krant.
Bij een halte stapte een vrouw in. Ze droeg een oude, verkleurde jurk en versleten sandalen. Haar kleding leek te eenvoudig tussen de passagiers in hun frisse overhemden en lichte zomerjurken. Ze sloeg haar ogen neer en nam stil een vrije plaats bij het raam.
Onmiddellijk wisselden een paar mensen blikken uit. Een jonge man grinnikte luid:
— Kijk eens, een bedelares van de markt. Wedden dat ze haar kaartje niet heeft betaald?
Er klonk een onderdrukte lach. De vrouw bloosde en drukte haar oude tas tegen haar borst. Het zonlicht dat door het raam viel, verlichtte haar gezicht en de glans van tranen in haar ogen.
Een andere passagier voegde spottend toe:
— Zulke mensen horen niet eens in de bus te zitten. Ze ruiken naar armoede.
De stilte werd ondraaglijk. De hete lucht leek stil te staan; mensen keken weg en deden alsof ze niets hoorden.
De vrouw zei niets. Ze keek uit het raam, naar de door de zon beschenen huizen, en probeerde haar tranen in te houden. Maar haar handen trilden.
Toen stond een man achterin op. Zijn overhemd was doorweekt van het zweet, maar zijn blik was vastberaden. Hij stapte naar voren en zei krachtig:
— Genoeg.
De bus verstijfde. Het zonlicht viel op zijn gezicht en scheidde hem van de rest.
— Schaam je, — zei hij, terwijl hij de pesters recht aankeek. — Oude kleren zijn geen schande. Schande zijn jullie woorden.
Het werd zo stil dat men alleen het piepen van de remmen kon horen. De pesters sloegen hun ogen neer, klein en beschaamd.
De vrouw keek omhoog en ontmoette zijn blik. Tranen van dankbaarheid glinsterden in haar ogen.
— Dank u… — fluisterde ze zacht.
De man knikte en ging terug naar zijn plaats. Maar de bus was niet meer hetzelfde. Mensen keken niet langer weg — nu keken ze naar de vrouw met respect.
De bus reed verder, door de zonovergoten straten. En het warme licht dat door de ramen viel, voelde niet langer drukkend. Voor de vrouw werd het een licht van hoop — een herinnering dat zelfs in de moeilijkste momenten iemand kan opstaan en naast je gaan staan.
