Het gebeurde vroeg in de ochtend in een rustig stadje, waar de dagen kalm en eentonig voorbijgingen. Mensen leefden in routine: sommigen gingen brood halen, anderen wandelden met hun hond, weer anderen haastten zich naar de bus. Maar die dag veranderde alles.
Eerst trilde de grond licht, alsof er een vrachtwagen voorbijreed. Toen klonk een dof, ritmisch gedreun. En daar, op een door zon overgoten straat, verscheen een echte olifant. Enorm, majestueus, met zware maar zekere stappen liep hij alsof hij precies wist waar hij naartoe ging. Mensen verstijfden. Niemand begreep waar hij vandaan kwam — er waren geen circussen in de buurt, geen dierentuinen. In sommige ogen stond angst, in andere nieuwsgierigheid, maar niemand durfde dichterbij te komen.
De olifant liep naar een oud huis aan de rand van de stad en stopte plotseling. Hij draaide zijn hoofd naar de veranda, en iedereen zag het: daar zat een piepklein gestreept katje. Dun, nauwelijks op zijn pootjes houdend, miauwde het klaaglijk. En toen gebeurde iets ongelooflijks.
De reus zakte door zijn knieën, stak zijn slurf uit — en het katje, alsof het erop had gewacht, sprong er meteen op. De toeschouwers hapten naar adem. Maar de angst veranderde al snel in verwondering: de olifant begon het katje heen en weer te wiegen als op een schommel. Het katje hield zich vast met zijn pootjes en spinde luid. Een seconde later gooide de olifant het voorzichtig omhoog en ving het zachtjes weer op. Het leek alsof ze dit al jaren samen oefenden.
Vanaf die dag werden hun ontmoetingen een gewoonte. Elke avond, op precies hetzelfde tijdstip, verscheen de olifant aan de rand van de stad, en het katje rende hem tegemoet. Samen speelden ze op het erf: het katje klom op de rug van de olifant en zat daar trots, zijn staart hoog geheven, als een kapitein op het dek van een groot schip. De olifant liep behoedzaam, alsof hij bang was zijn kleine vriend pijn te doen. Soms gingen ze naar de rivier: de olifant spoot water uit zijn slurf, en het katje sprong er lachend achteraan om de druppels te vangen.
Mensen kwamen uit de hele stad om dit wonder te zien. Kinderen gilden van vreugde, volwassenen filmden, oude mensen schudden hun hoofd en fluisterden: “Zoiets is nog nooit gebeurd.” Maar diep vanbinnen voelde iedereen dat er achter die vriendschap iets groters schuilging.
En inderdaad — hoe langer het duurde, hoe meer eigenaardigheden de inwoners opmerkten. De olifant verscheen altijd precies om zeven uur ’s avonds, alsof hij een schema volgde. Hij vertrok altijd via dezelfde weg, verdwijnend in het licht van de ondergaande zon. Soms leek zijn huid te glanzen met een metalen gloed, en om zijn nek droeg hij een brede leren halsband, alsof hij uit een circus kwam.
Op een avond verzamelde de menigte zich opnieuw bij het oude huis. De olifant en het katje speelden zoals altijd. Maar plotseling stopte de reus. Zijn ogen, groot en verdrietig, rustten op zijn kleine vriend. Voorzichtig nam hij de leren halsband van zijn nek en legde die naast het katje. De mensen zagen: op het metalen plaatje stond één woord gegraveerd — “VRIEND”.
Daarna draaide de olifant zich om en liep weg. Ditmaal — voor altijd. Het katje bleef lang naast de halsband zitten, miauwde zachtjes, en ging toen liggen alsof het die bewaakte.
De inwoners spraken er nog lang over. Sommigen beweerden dat het een ontsnapte circusartiest was die troost had gevonden in een dierlijke vriendschap. Anderen geloofden dat ze verbonden waren door een geheim dat alleen zij begrepen. Maar het meest verontrustende was dit: ’s nachts, wanneer iemand langs het oude huis liep, leek het alsof zware, doffe stappen uit het donker kwamen — en een zacht kattenantwoord daarop volgde.
