“Een van hen beviel, maar beiden voelden de pijn.” 👶🕯️ Toen de wereld hoorde dat een van de aan elkaar vastgegroeide Blazek-tweeling zwanger was, stelde iedereen zich de vraag die niemand kon beantwoorden: van wie was de baby eigenlijk? Wat ze vervolgens deden – en hoe het kind eruitzag – maakte iedereen sprakeloos. Het volledige, onbekende verhaal staat in het onderstaande artikel 👇
Róza en Josefa Blazek kwamen op 20 januari 1878 in Bohemen ter wereld – twee zussen, één leven. Ze waren aan het bekken vastgegroeid en waren niet alleen door bloed, maar ook door hun lichaam en lot met elkaar verbonden.
Ondanks hun unieke situatie leefden de zussen niet in de schaduw. Ze leerden muziek, traden op en toerden door Europa, waar ze bewondering oogstten voor hun talent, kracht en onbreekbare band.
Maar in 1906, tijdens een tournee in Frankrijk, veranderde alles.
Róza ontmoette een jonge officier genaamd Franz en er ontstond stilletjes een romance tussen hen. Voor Josefa was deze relatie moeilijk te accepteren. Ze was niet verliefd, maar ze kon ook niet wegblijven. Na verloop van tijd begon ze echter het recht van haar zus op liefde te steunen, ook al betekende dat dat ze de intimiteit van een relatie moest verdragen waar zij geen deel van uitmaakte.
In 1909 gebeurde het onvoorstelbare: het nieuws brak dat een van de aan elkaar vastgegroeide zussen zwanger was.
Omdat Róza de relatie had, ging iedereen ervan uit dat zij het kind droeg. Maar vanwege hun gedeelde lichaam ondervond Josefa ook alles: de misselijkheid, de vermoeidheid, zelfs de weeën.
Op 16 april 1910 werd een gezonde jongen geboren. Ze noemden hem Franz, naar zijn vader.
In een wending die de wetenschap en verwachtingen tartte, gaven beide zussen borstvoeding aan het kind. Samen voedden ze hem op – twee moeders, één hart, zoals hun toneelstuk later zou worden genoemd.
Ze gingen weer optreden, nu met de kleine Franz aan hun zijde. Het publiek in heel Europa was tot tranen toe geroerd bij het zien van dit buitengewone gezin – ongewoon, maar vol liefde.
Maar het leven had nog een beproeving in petto.
In 1922 werd Josefa ziek. Artsen adviseerden om de zussen operatief te scheiden in de hoop Róza te redden. Maar Róza weigerde. “We zijn samen op deze wereld gekomen,” zei ze, “en we zullen deze wereld samen verlaten.”
Ze hield woord.
De zussen stierven op dezelfde dag, met slechts 12 minuten verschil, tot het einde toe verenigd.
Hun verhaal is er een van liefde, opoffering en intense toewijding. En hun zoon? Een levende herinnering dat zelfs in de meest buitengewone omstandigheden het leven een weg vindt.
