🕰️ Haar boodschap bleef 46 jaar verborgen, tot een familie het behang weghaalde 😳💬 Wat begon als een eenvoudige renovatie veranderde in een levensechte tijdcapsule. Een beklemmend gedicht uit 1975 vroeg: “Hoe is het daar, in de toekomst?” Wat ze vervolgens deden, bracht de oorspronkelijke auteur – nu 62 – voor het eerst in tientallen jaren terug naar haar kinderkamer 😢✨ Bekijk het volledige verhaal en wat ze schreef – in dit artikel 👇📜
Eerder dit jaar verhuisde de familie Murphy naar een nieuw huis in Lancashire, Engeland. Terwijl ze het huis opknapten, deden ze een onverwachte ontdekking die hen verbond met iemand van tientallen jaren geleden. Lees nu het verhaal van wat er gebeurde.
Carl Murphy, de vader van het gezin, was de slaapkamer van zijn dochter aan het opknappen toen hen iets ongewoons opviel. Toen ze het oude behang aan het verwijderen waren, zag zijn dochter dat er met de hand, met een pen, op de muur geschreven was. Nieuwsgierig namen ze een kijkje en ontdekten dat het een kort gedicht was.
De boodschap luidde:
“Ik ben hier, jij bent daar, alleen gescheiden door tijd. Hoe is het daar, in de toekomst? Of ben ik het verleden?
Het enige antwoord is: jij bent mijn toekomst, ik ben jouw verleden. Nog een fijne dag. 1975, Eileen Walmsley.”
Carl vond het bericht fascinerend en wilde meer te weten komen over de persoon die het had geschreven. Het viel hem op dat de achternaam in het bericht overeenkwam met de naam van de vorige huiseigenaren. Dus deelde hij een foto van het gedicht op Facebook, in de hoop dat iemand het zou herkennen. Het duurde niet lang voordat een vrouw contact opnam en zei dat ze Eileen kende en contact met haar zou opnemen.
Niet lang daarna hoorde Carl rechtstreeks van Eileen zelf. Ze had haar achternaam veranderd in Palmer en was blij te weten dat haar bericht was gevonden en dat mensen erdoor geraakt waren. Ze legde uit dat ze als jong kind, net vier jaar oud, in dat huis was komen wonen, samen met haar broer en ouders. De kamer waar het gedicht was geschreven was van haar en haar jongere zusje.
Toen Eileen achttien werd, vertrok ze naar de universiteit maar ze kwam vaak terug om haar ouders te bezoeken. Helaas overleed haar vader in 2017 en haar moeder volgde een jaar later. Daarna was ze niet meer teruggekeerd naar het huis, tot de Murphy’s haar woorden vonden en haar de hand reikten.
Ze vertelde Carl dat ze het bericht had geschreven toen ze ongeveer 14 of 15 was. In die tijd was ze een dromerige tiener die graag nadacht over tijdreizen en de manier waarop mensen uit verschillende tijden met elkaar in contact konden komen. Toen ze op een dag hielp met het repareren van haar huis, voelde ze de behoefte om iets achter te laten – iets voor de toekomst. Zo werd haar gedichtje geboren.
Eileen is nu 62, maar dankzij deze verrassende ontdekking door de familie Murphy kon ze een speciale herinnering herbeleven en de kamer bezoeken waar ze 46 jaar geleden een deel van haar jeugd doorbracht.
