🌍 Ze bereikten 12.262 meter onder het aardoppervlak – en wat ze vonden wakkert vandaag de dag nog steeds mythes aan. Van recorddieptes tot wilde verhalen over geschreeuw uit de onderwereld, de Kola Superdeep Borehole fascineert en verwart tientallen jaren later nog steeds 🕳️ Lees de volledige waarheid (en de legendes) in het artikel hieronder! 👇
In de jaren 1920 zongen mensen: “Hoger en hoger streven we naar de vlucht van onze vogels.” Later, tijdens het ruimtetijdperk, werd dit vervangen door de dromerige zin: “En op Mars zullen appelbomen bloeien…”
Menselijke nieuwsgierigheid kent geen grenzen. Terwijl sommige mensen ervan dromen om de ruimte te bereiken en de sterren te verkennen, richten anderen zich op wat er onder onze voeten ligt – diep in de aarde. Deze mensen worden geologen of landmeters genoemd. Jarenlang hebben landen over de hele wereld stilletjes gewedijverd: wie kan het diepste gat boren?
Tot nu toe is het diepste gat dat ooit is geboord de Kola Superdeep Borehole (SG-3), gelegen op het Russische schiereiland Kola. Het bereikt een recorddiepte van 12.262 meter (meer dan 12 kilometer).
Waarom is er voor het schiereiland Kola gekozen? Omdat de rotsen daar tot de oudste op aarde behoren – naar schatting zo’n 3 miljard jaar oud. Natuurlijk wilden wetenschappers deze oude lagen bestuderen door rotsmonsters van diep onder de grond te verzamelen.
Aanvankelijk verliep het boren door graniet probleemloos. Maar toen ze eenmaal zo’n 7 kilometer diep waren, werden de rotsen veel zachter. Hierdoor kwam de boor vast te zitten en brak uiteindelijk. Het team moest het boren opzij zetten om verder te kunnen gaan. Tegen de tijd dat ze het diepste punt in 1994 bereikten, was de boor ongeveer 840 meter van het oorspronkelijke startpunt afgedreven.
Een andere grote uitdaging was de hitte. Naarmate ze dieper boorden, bleef de temperatuur stijgen. Op de bodem van het gat bereikte de temperatuur 220°C. Hiervoor was speciale hittebestendige apparatuur nodig, die erg duur was.
Het project werd bijna 30 jaar geleden stopgezet, maar de belangstelling voor de Kola Borehole is niet afgenomen. Sterker nog, er blijven vreemde verhalen over verschijnen, waarvan vele volledig vals zijn.
De geruchten begonnen eigenlijk al in de jaren 1980, toen het project nog actief was. Sommige Amerikaanse roddelbladen beweerden dat arbeiders diep in de aarde geschreeuw en gekreun hadden gehoord. Ze noemden het project “De weg naar de hel”.
Zelfs nu nog geloven sommige mensen het verhaal dat Sovjet-wetenschappers probeerden om naar de aardmantel te boren, maar stopten toen ze angstaanjagende geluiden hoorden en het gat uit angst verzegelden.
Dit soort verhalen komt duidelijk van mensen die de wetenschap niet begrijpen. In werkelijkheid gebruikten wetenschappers in die tijd seismische sensoren om geluidsgolven onder de grond te bestuderen. Microfoons die extreme hitte op die diepte konden overleven, bestonden gewoon niet.
Wat de aardmantel betreft: zelfs met alle moderne technologie die we vandaag de dag hebben, kunnen we die nog lang niet bereiken. De Kola-boorput gaat maar voor een derde door de aardkorst. Maar die diepte is nog steeds een wereldrecord, en het was alleen mogelijk door jaren van hard werken en vastberadenheid.
Als je er nog steeds niet van overtuigd bent dat niemand “stemmen van beneden” heeft gehoord, kun je een andere diepe boorlocatie in Duitsland bezoeken. Hun boorgat reikt tot 9.101 meter. Het werd in 1995 gestopt – slechts een jaar na het Kola-project – niet vanwege vreemde geluiden, maar omdat doorgaan te duur was en sterkere apparatuur zou hebben vereist.
Dat Duitse boorgat is vandaag de dag nog steeds open. Wetenschappers laten er regelmatig sensoren in zakken om te luisteren naar natuurlijke geluiden die van 9 kilometer eronder komen. En nee, ze hebben geen geschreeuw gehoord – alleen de gebruikelijke geluiden van de bewegingen van de aarde.
Dus uiteindelijk zijn het niet de bovennatuurlijke geluiden maar de hoge kosten die deze boorprojecten tegenhouden. Zelfs de meest geavanceerde landen kunnen deze uitdagingen niet alleen aan. Daarom bundelden verschillende landen – waaronder de EU, Japan, de VS, China, Australië, Brazilië en Nieuw-Zeeland – in 2013 hun krachten.
Samen lanceerden ze het International Ocean Discovery Program. Deze wetenschappelijke inspanning op lange termijn richt zich op het onderzoeken van wat er diep in de aarde gebeurt – niet met mythen of geruchten, maar met echt onderzoek en teamwerk.
