Ik heb nooit van mijn vrouw gehouden en dat heb ik haar vaak gezegd. Het was niet haar schuld – ons leven was prima. Ze was altijd kalm, nooit boos of haatdragend, gewoon zorgzaam en aardig. Maar er was één probleem: ik hield niet van haar.
Elke ochtend werd ik wakker met de gedachte dat ik weg wilde. Ik droomde ervan iemand te ontmoeten van wie ik echt kon houden. Maar ik kon niet voorzien wat het lot voor mij in petto had…Lees het hele verhaal in het artikel hieronder 👇
Ik voelde me op mijn gemak bij Sarah. Ze hield niet alleen het huis op orde, ze zag er ook fantastisch uit. Vrienden van me benijdden me en begrepen niet hoe ik zoveel geluk had gehad. Maar ik begreep niet hoe ze van me kon houden.
Ik ben maar een gewone man, niets bijzonders. Maar ze hield van me. Hoe was dat mogelijk?
Haar liefde en toewijding maakten het moeilijk om ’s nachts te slapen. Wat het nog erger maakte, was dat ik me iemand anders voorstelde in mijn plaats. Iemand die rijker, succesvoller en knapper was. De gedachte aan haar met een andere man gaf me het gevoel dat ik gek werd. Ze was van mij, ook al had ik nooit echt van haar gehouden. En dat gevoel van eigendom was sterker dan het verstand.
Maar kon ik echt mijn hele leven samenleven met iemand van wie ik niet hield? Ik dacht dat ik het aankon, maar ik had het mis.
“Morgen vertel ik haar alles,” besloot ik toen ik die avond naar bed ging.
De volgende ochtend bij het ontbijt verzamelde ik de moed om te spreken:
“Sarah, ga zitten. Ik moet met je praten.”
“Natuurlijk luister ik, liefste.”
“Stel je voor dat we uit elkaar gaan. Ik ga weg en we leven apart…”
Sarah lachte.
“Waar heb je het over? Is dit een spelletje?”
“Luister naar me. Ik meen het.”
“Oké, ik heb het me voorgesteld. Wat nu?”
“Geef me eerlijk antwoord: vind je iemand anders als ik er niet meer ben?”
“Tom, wat is er mis met jou? Waarom zou je überhaupt weggaan?”
“Omdat ik niet van je hou, en dat heb ik ook nooit gedaan.”
“Wat? Hou je me voor de gek? Ik begrijp hier niets van.”
“Ik wil weggaan, maar ik kan het niet. De gedachte dat je met iemand anders bent maakt me gek.”
Sarah pauzeerde even en antwoordde toen kalm.
“Beter dan jij zal ik niemand vinden, dus maak je geen zorgen. Ik zal met niemand anders zijn.”
“Beloofd?”
“Natuurlijk,” zei Sarah.
“Wacht… waar zal ik heen gaan?”
“Heb je nergens om naartoe te gaan?”
“Nee. We zijn ons hele leven al samen. Het lijkt erop dat ik in de buurt moet blijven,” zei ik met een droevige glimlach.
“Maak je geen zorgen,” zei Sarah. “Na de scheiding splitsen we het appartement in twee aparte delen.”
“Echt waar? Wow, ik had niet verwacht dat je zo begripvol zou zijn. Waarom doe je dit?”
“Omdat ik van je hou. Als je van iemand houdt, dwing je ze niet om te blijven als ze dat niet willen.”
Een paar maanden gingen voorbij en we scheidden. Niet lang daarna ontdekte ik dat Sarah haar belofte had gebroken. Ze had iemand anders gevonden en het appartement dat haar oma haar had nagelaten, wilde ze nooit delen.
Ik bleef met niets achter, helemaal alleen. Hoe kan ik nu nog vrouwen vertrouwen? Ik heb geen idee.
Wat vind jij van Tom’s acties?
