Emma is altijd zuinig geweest op haar geld en zorgde ervoor dat ze na het betalen van de huur genoeg overhield voor haar andere uitgaven. Maar op een dag, toen haar man weg was voor zijn werk, nam Emma de taak op zich om de huur te betalen, om er vervolgens achter te komen dat het geld dat ze had overgemaakt eigenlijk bestemd was voor de toeslagen van haar schoonmoeder. Emma besloot dat het tijd was voor gerechtigheid en bundelde haar krachten met Karma.
Ik ben altijd voorzichtig geweest en heb elke dollar die ik verdiende zorgvuldig beheerd. Terwijl mijn vriendinnen zich te buiten gingen aan nieuwe kleren, make-up en vakanties, droomde ik over de dag dat ik ook kon genieten.
“Ik wil gewoon ontsnappen naar een zonnige bestemming,” vertrouwde ik mijn beste vriendin Jessica toe. “Ik verlang ernaar om te ontspannen op het strand met een cocktail in de hand.”
“Snel genoeg,” stelde Jessica me gerust. “Je staat op het punt om alles te regelen met het huis en eindelijk geen huur meer te betalen.”
Het huis was de oorzaak van onze problemen.
Elke maand ging een groot deel van mijn salaris op aan huur voor ons kleine huis. Mijn man, Paul, en ik droegen allebei bij, maar hij regelde altijd de betalingen aan onze ongrijpbare huisbaas.
Ik had het volste vertrouwen in hem en twijfelde nooit aan zijn daden.
“Maak je geen zorgen, liefje,” zei Paul dan. “Ik haal elke maand wat ik nodig heb van onze gezamenlijke rekening en regel de rest.”
Jaren gingen voorbij en mijn opofferingen gingen door. Paul zorgde voor de rekeningen van de nutsbedrijven en we deden allebei mee aan de boodschappen. Hoewel het soms een uitdaging was, accepteerden we het als een noodzakelijke regeling.
Op een dag moest Paul vroeg weg voor een zakenreis. Dit kwam regelmatig voor en we waren allebei gewend geraakt aan zijn afwezigheid.
“Wil je dat ik de huur beheer terwijl je weg bent?” bood ik aan terwijl ik hem hielp inpakken. “Ik weet dat het binnenkort moet gebeuren.”
“Nee, het is goed,” antwoordde hij. “Ik log in vanaf mijn laptop om het te regelen, of ik kan het afhandelen als ik terugkom.”
“Lieverd, je doet al zoveel. Laat me iets van je bord nemen,” drong ik aan.
Paul slaakte een zware zucht en haalde twee stropdassen uit zijn kast.
“Het is goed, Emma,” snauwde hij. “Ik red me wel.”
De volgende ochtend vertrok Paul voor zijn reis en het onderwerp huur viel weg.
Terwijl de dagen verstreken en de huur de volgende dag betaald moest worden, ging ik tijdens de lunch naar de bank.
“Waar ga je heen?” vroeg Jessica toen ik mijn spullen verzamelde om te vertrekken.
“Even naar de bank,” antwoordde ik. “Ik ben zo terug zodat we samen kunnen lunchen.”
Ik ging de bank binnen, klaar om de betaling te doen en de last van mijn man te verlichten. Maar wat ik ontdekte was verre van verwacht.
Ik stapte op een kassier af en legde mijn situatie uit, met alle nodige details.
“Ik moet huurgeld overmaken naar mijn huisbaas,” zei ik. “Mijn man regelt dit normaal gesproken, maar hij is op zakenreis.”
De kassier glimlachte en controleerde mijn identificatie voordat hij verder ging.
“Natuurlijk, mevrouw,” zei ze, terwijl ze de rekeninginformatie ophaalde. “Kunt u het rekeningnummer bevestigen?”
Ik las het nummer voor uit een notitieblok dat ik die ochtend van Pauls bureau had gepakt, waar hij essentiële informatie had opgeschreven.
“Dank u,” zei de receptioniste terwijl ze het nummer invoerde.
“Is deze rekening voor ene Mrs Helen Parker?” vroeg ze. “Is zij uw huisbaas?”
Ik knipperde verbijsterd met mijn ogen.
“Helen Parker? Weet u dat heel zeker?” stamelde ik, mijn handen plotseling klam.
De kassière, die voelde dat er iets mis was, controleerde de gegevens nog een keer en fronste haar wenkbrauwen toen ze zich concentreerde.
“Deze rekening ontvangt al jaren betalingen van u,” bevestigde ze.
Helen Parker was Pauls moeder.
“Er moet een vergissing zijn!” protesteerde ik.
“Ik ben bang van niet, mevrouw,” antwoordde ze. “Deze rekening heeft consequent maandelijkse betalingen ontvangen. Ik kan de gegevens voor u uitprinten als u dat wilt.”
Verdoofd van de schok knikte ik.
Ik verliet de bank en reed in een roes naar huis, helemaal vergeten dat ik weer aan het werk moest.
Eenmaal thuis ging ik meteen naar Pauls kantoor en doorzocht zijn lades op zoek naar antwoorden.
“Hoe heb ik in hemelsnaam al die jaren de levensstijl van zijn moeder gefinancierd?” mompelde ik tegen mezelf.
Het duurde niet lang voordat ik de waarheid ontdekte. Daar lag, jaren geleden ondertekend en gedateerd, het eigendomsbewijs van ons huis, met Paul als enige eigenaar.
Ik zat een paar momenten in verbijsterde stilte tot mijn telefoon ging.
“Emma?” Jessica’s stem klonk door. “Is alles goed met je? Waarom ben je niet teruggekomen naar kantoor?”
Snel vertelde ik mijn beste vriendin over het drama dat zich afspeelde.
“Dus de huur die jij betaalt, is eigenlijk bedoeld om Helen’s levensstijl te financieren?” Jessica hijgde. “Dat is absurd!”
“Ja,” antwoordde ik, terwijl ik mijn hoofd in mijn handen begroef. “Ik weet niet wat ik moet doen. Paul is een paar dagen weg.”
“Heeft hij zijn laptop meegenomen?” vroeg Jessica.
“Nee, die heeft hij achtergelaten,” zei ik.
“Ga er dan doorheen! Zoek meer informatie!”
Met trillende handen zette ik zijn laptop aan en ontdekte een reeks berichten tussen Paul en Helen. Ze bespraken hun plan, hoe ze me onwetend konden houden terwijl ze mijn huur rechtstreeks naar haar overmaakten.
“Wat in hemelsnaam?” Mompelde ik onder mijn adem.
Toen de omvang van het verraad tot me doordrong, sloeg het karma snel toe. Die avond werd onze stad geteisterd door een hevige storm die verwoesting aanrichtte.
Natuurlijk was ons huis een van de slachtoffers.
Tegen de ochtend begon er water door het plafond te sijpelen en binnen enkele minuten stond het hele huis onder water.
Ik verzamelde mijn spullen en nam mijn intrek in een hotel. Ik wilde dit niet alleen doorstaan.
“Je bent welkom om bij mij te blijven,” bood Jessica aan toen ik haar belde om te zeggen dat ik in een hotel was.
“Nee,” zei ik. “Ik ben niet van plan hier lang te blijven, dus ik red me wel. Als Paul terugkomt, ga ik terug om de rest van mijn spullen op te halen.”
Op de dag dat Paul terug zou komen, keerde ik terug naar het huis en doorzocht wat er nog over was van de overstroming.
“Emma, wat is hier gebeurd?” vroeg hij toen hij naar binnen stapte. “Gaat het?”
Ik draaide me naar hem om, mijn blik ijzig.
“Ik ben in orde. Maar het huis niet. Sommige delen van het plafond zien er verschrikkelijk uit. Maar gelukkig is dit niet echt ons huis, toch? De verzekering van de huisbaas zou het moeten dekken.”
Het siert mijn man dat hij niet dom was; hij had mijn sarcasme snel door.
Pauls gezicht vertrok toen hij besefte dat hij in de val zat.
“Emma, ik kan het uitleggen,” smeekte hij.
“Spaar je adem,” onderbrak ik. “Ik heb de bankafschriften gezien, de eigendomsdocumenten en je gesprekken met Helen. Ik ben volledig op de hoogte.”
Pauls schouders zakten in elkaar van verslagenheid.
“Hoe kon je me zo verraden?” vroeg ik zachtjes. “Vooral omdat je wist dat ik samen van het leven wilde genieten. Ik stelde me voor dat we herinneringen zouden maken en op avontuur zouden gaan.
In plaats daarvan werd mijn zuurverdiende geld gebruikt om je moeder te onderhouden?”
“Wat wil je dat ik zeg? Dat ze bejaard is en het nodig heeft?” Paul schoot terug.
“We weten allebei dat dat niet waar is,” counterde ik. “Je vader heeft haar alles nagelaten. Het gaat prima met haar. En het is niet dat ik Helen niet had willen helpen als ik het had geweten. Het is het bedrog dat pijn doet.”
“Wacht maar af,” zei Paul. “Ik heb er vertrouwen in dat we dit kunnen oplossen.”
“Nee, dat kunnen we niet,” antwoordde ik resoluut. “Je hebt me jarenlang uitgebuit en ik heb er genoeg van.”
Ik liep het huis uit en ging terug naar het hotel, waar Jessica me beloofde om de avond met me door te brengen.
De volgende dag sprak ik met een advocaat en ondernam stappen om het geld terug te vorderen dat ik ongewild aan Helen had gegeven.
Uiteindelijk werd het recht gediend en de rechtbank oordeelde in mijn voordeel, waarbij Paul en zijn moeder elke cent moesten terugbetalen die ik hen door de jaren heen had geleend.
Met mijn nieuwe financiële onafhankelijkheid kreeg ik een gezellig appartement waar ik makkelijk kon opsluiten en weggaan als ik wilde ontsnappen.
En Paul? Na het regelen van de financiën, vroeg ik de scheiding aan en liet hem samen met zijn moeder achter.
Wat zou jij gedaan hebben in mijn situatie?
